
Ik geniet van een mooie zomeravond, in mijn tuin bij de woonboot, aan het water. Sloepjes varen voorbij. Vogeltjes fluiten, in de verte hoor ik wat geluiden van wandelaars of fietsers die voorbij komen. En voor de rest, stilte. Heerlijk.
Zo’n twee jaar geleden woonde ik nog in een leuke wijk in Den Haag, een soort Notting Hill. Helaas wel omringd door buren die geluidsoverlast als hoogste goed leken te beschouwen. ‘Toevallig’ kwam via via het aanbod van de woonboot op mijn pad. Een prachtige plek!
Er was alleen een ‘maar’: het was tijdelijk. Dat benauwde me enorm. Ik worstelde met de beslissing om ‘ja’ te zeggen tegen de boot. Geen zekerheid, over twee jaar opnieuw moeten verkassen.
“Vertrouw er maar op dat er een hogere, liefdevolle macht is die voor jou zorgt”, zei een vriendin toen nog liefdevol tegen me.
Dat kan allemaal wel wezen, maar waarom heb ik dan te maken met zoveel geluidsoverlast?, dacht ik toen, verongelijkt. Waarom is die boot alleen maar tijdelijk beschikbaar? Waarom overkomt mij dit nu weer? Waarom, waarom, waarom?
Na mijn klaagmodus kreeg ik van hogerhand toch een duwtje, zo leek het wel. Want de geluidsoverlast in mijn Notting Hill plekje liep enorm uit de hand. Ik verhuisde naar de boot.
Het bleek een geschenk uit de hemel.
Ik had me nog niet goed en wel geïnstalleerd, of ik kreeg te horen dat ik kanker had. Mijn nieuwe ‘huisbaas’ bleek een vriendin en zorgde goed voor me. Vrienden en vriendinnen woonden dicht bij me en stonden voor me klaar. En de boot bleek een heerlijk rustige stek, die uitnodigt om te reflecteren.
Tijdens mijn behandeltraject heb ik hier mijn ervaringen, gedachten en gevoelens op papier gezet. Om alles wat er gebeurde ‘van me af’ te schrijven. Waarom overkomt mij dit nou allemaal?!, was een vraag die me enorm bezighield.
Een klein stukje uit mijn boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ hierover:
“…ik wil nu al weten wat de bedoeling is van mijn ziekte. Dat kan niet. Nog niet. Op een ander moment misschien wel. Maar niet nu ik er middenin zit. Nu kan ik slechts ervaren, verduren, en accepteren wat er is. Dat er voor me gezorgd wordt, en daarop te vertrouwen. Ook al snap ik er met mijn hoofd geen zak van.”
Vorig jaar ben ik ruim op tijd op zoek gegaan naar nieuwe woonruimte. Ik vond een hele leuke stek die al heel snel nieuw opgeleverd zou worden. Maar de bouw liep telkens vertraging op, en de oplevering werd voor onbepaalde tijd uitgesteld. Waarom heb ik dat weer?!
Twee weken geleden. Ik krijg te horen dat mijn appartement nu eindelijk wordt opgeleverd. En op precies dezelfde dag wordt er thuis aangebeld: mijn boek is klaar, en ik krijg vers van de pers de eerste exemplaren afgeleverd.
Wordt er voor mij gezorgd? Absoluut! Ik had me geen betere plek kunnen wensen om te wonen dan waar ik heb gewoond met alles wat er was. En nu ik ga verhuizen voelt het alsof er een periode wordt afgesloten.
Het boek is uit.
“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’.
Je kunt het boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ hier bestellen of bij je lokale boekhandel.