Verhuizen, opruimen, inpakken…je komt nog eens wat tegen.
Ik kijk naar het Delfts Blauwe tegeltje waarop staat: “Ik maak mijn eigen leven!” Mijn eigen uitspraak. Een voor mij nieuwe overtuiging die ik in de wereld bracht toen ik zelf ooit de NLP Practitioner volgde. Stiekem opgetekend door een assistent. Ik weet nog dat ik het tegeltje kreeg, en me irriteerde aan het uitroepteken. Als tekstschrijver vond ik dat namelijk erg overdreven. En ik wilde graag dat alles perfect was, en dat het ging zoals ik het wilde natuurlijk. Ja, dat was er toen allemaal al.
Blijkbaar was het thema ‘leven’ en hoe ik daar vorm aan kon geven er toen al. De jaren erna heb ik meerdere keren met het thema gewerkt tijdens opleidingen die ik volgde en coaching die ik onderging. Ik schrijf ‘gewerkt’, maar geworsteld is een beter woord. Ik ontdekte en ervoer dat het juist ook belangrijk is om te kijken naar de andere kant van de medaille, de dood.
Steeds meer heb ik de dood ingesloten, dat die kant er ook is. Steeds meer ben ik ook met de dood, en met mijn intuïtieve wijsheid gaan werken. Eerst in kleine kring, daarna steeds meer, ook met cliënten. Voor mij een liefdevolle bron van extra informatie, voor cliënten een geschenk, zo bleek.
Ondertussen was ik nog steeds aan het worstelen met leven. Echt leven, hoe doe ik dat nou?
Blijkbaar moest ik nog meer in contact komen met de dood, om daar een stap in te maken. Na de diagnose kanker had ik een gesprek met een vriend over mijn verlangen om te leven.
“Je leeft met de dood op je schouders”, zei hij tegen me.
Ik vond dat zo’n rake uitspraak. In mijn boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ mijmer ik daarover:
“Leven met de dood op je schouder: dat geldt toch voor iedereen? Het leven kan voorbij zijn in vijf minuten, tien minuten, een uur, een dag. Je weet niet hoe lang je nog hebt. Alleen heb ik nu inderdaad sterker dan ooit het besef dat het leven eindig is.
(…) Zou dit dan de bedoeling zijn van de kanker die ik heb gekregen: een grote schoonmaak? Op weg naar een andere invulling van mijn leven? Een ander pad dat ik ga bewandelen?”
Het antwoord op die laatste vragen weet ik nog niet.
Wat ik wel weet, is dat ik in het hier en nu zin heb om naar mijn nieuwe appartement te verhuizen. Dat ik geniet van leuke gesprekken met vrienden. Dat ik blij word wanneer ik met mijn oppashond wandel. Dat ik geniet van het schrijven. Dat ik zin heb in dat lekkere bananenbrood dat ik straks ga bakken.
Ik maak mijn eigen leven!
En ja, daar mag, nee moet, een uitroepteken achter!
“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’.
Je kunt het boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ hier bestellen of bij je lokale boekhandel.
