Toen ik een jaar of zeven was, kreeg ik van mijn moeder het boek ‘Je kunt als je denkt dat je kunt’, van Dr. Norman Vincent Peale. Het boek was haar lijfboek. Voor mij met mijn zeven jaar – net toe aan de Donald Duck – was het een tikkeltje zware kost.
Jaren lag het boek ongezien in een verhuisdoos te verstoffen. Ook toen ik een volwassen vrouw was. Want ook al was mijn moeder inmiddels overleden, ik had voor mijn gevoel nog wel een appeltje met haar te schillen! Toen ze nog wel leefde was ze namelijk wel lijfelijk aanwezig, maar geestelijk was ze er niet. Er brandt wel licht, maar er is niemand thuis, zogezegd. Wat heb ik haar gemist, als puber, als volwassen vrouw. Onbewust, want om te weten wat je mist moet je er eerst mee in contact zijn geweest. Bewust had ik er geen notie van. Hoe is dat, om een moeder te hebben?
Na jaren van rouw om alles wat er is, en dan vooral ook het gemis, heb ik haar wel in kunnen sluiten, ook in mijn hart. Het boek haalde ik jaren terug voor het eerst tevoorschijn en ging het lezen. Natuurlijk ook door mijn nlp-bril, beroepsidioot als ik ben. Ik dacht: goh, wat grappig, er zitten best wel wat nlp-achtige dingen in. Over visualiseren en doelen stellen bijvoorbeeld. Eigenlijk was ik al op jonge leeftijd alleen al via de titel van dit boek met nlp bezig. Alle gedrag verandering leren gaat onbewust, ja ja!
Het boek staat inmiddels op een prominente plek in mijn woonkamer. Daarmee geef ik mijn moeder ook de plek die ze verdient. Laatst bedacht ik me: mijn moeder is er al die jaren juist wel voor me geweest, en dat doet ze nog steeds. Via haar boek heeft ze mij iets meegegeven waarmee ze mij mijn leven lang support. Of dat haar intentie was, weet ik niet. Waar het om gaat, is dat het zo voelt en dat versterkt me wel.
Zo moest ik laatst ‘toevallig’ denken aan het verhaal van Kolonel Sanders, dat in het boek staat. Does the name ring a bell? Met zijn 65 jaar en een schamel AOW-tje besloot hij patent te vragen op zijn moeders’ speciale gebraden kip-recept. Hij ging op pad om dat recept te verkopen aan restaurants en moest heel veel ‘nee’ incasseren, totdat hij zijn eerste ‘ja-woord’ kreeg van een restaurant. En als ik nu zeg Kentucky Fried Chicken, dan weet je hoe het verhaal verder ging.
Nu ben ik zelf bezig om mijn boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ onder de aandacht te brengen. Natuurlijk krijg ik dan ook ‘nee’ of hoor ik helemaal niks (terwijl er wel licht brandt, ai). En net zo natuurlijk is er ook genoeg ‘ja’. Ik ga hoe dan ook door met mijn doel voor ogen. Want via mijn boek wil ik zoveel mogelijk mensen inspireren om de regie van je leven bij de lurven te grijpen, en te doen en eruit te halen waarvoor je hier bent. Het liefst zonder dat je hiervoor eerst een wake-up call van een levensbedreigende ziekte of andere vorm van tegenslag krijgt.
Je kunt als je denkt dat je kunt. Helemaal zo gek nog niet, toch?
“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’.
Je kunt het boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ hier bestellen of bij je lokale boekhandel.
