Met elk contact dat je ooit aangaat, weet je een ding heel zeker: het gaat ooit weer voorbij. Met die wetenschap vind ik het spannend om verbinding aan te gaan. Terwijl het wel mijn grote verlangen is.
Hoe stom het misschien ook klinkt, kanker krijgen was voor mij een cadeau. Omdat het mij in contact bracht met mijn grote verlangen: leven. Niet voor niets koos ik de titel ‘Kanker. Cadeau van het leven’ voor mijn boek.
Door de diagnose kanker besef ik dat ik ten volle wil leven. Hoe dan precies? Daarin ben ik nog een leerling. Een belangrijke stap is in elk geval wel, mijzelf regelmatig de vraag stellen: wat wil ik? Wat is mijn verlangen? En er dan ook – stap voor stap – gehoor aan te geven.
Een van mijn verlangens is om weer een hond in mijn leven te verwelkomen. Zes jaar nadat mijn hond is overleden. Kan ik dat wel aan? Wat als er iets met mij gebeurt? Wat als de hond iets overkomt? Angst, in mijn hoofd zitten, mijn verlangen kapot analyseren: het komt dan allemaal langs.
Een hond staat voor mij voor leven, mij weer hechten aan een levend wezen. Durf ik dat aan? Wetend dat je geen garanties hebt dit leven? Of het nu gaat om de hond of mijzelf? Dat de enige garantie is dat het contact ooit weer voorbij gaat? Ik heb er behoorlijk mee lopen ‘klussen’.
Een paar maanden geleden was ik aan het wandelen, en ging even zitten op bankje. Ik googlede op allerlei facebookpagina’s over honden. Herplaatsers, buitenlandse honden, nestjes, alles bekeek ik. Wat zou het toch leuk zijn, weer een hond… Maar wat een klus, want in Corona-tijd zijn honden een schaars goed geworden.
Mijn gedachten werden onderbroken. Ik voelde iets op mijn schoot. Een krullige hond keek me met reebruine ogen aan. Een vrolijke, slimme hond, met een eigenwijs karaktertje! Ik raakte aan de praat met het baasje. Waar had ze deze hond vandaan? Ik moest het vragen, dat kreeg ik luid en duidelijk door.
Ik nam contact op met de fokker, die toevallig net een nestje had. Vertelde mijn verhaal, vanuit mijn hart. Dat is zo lang verdriet heb gehad om mijn vorige hond. Maar het leek kansloos, de interesse was overweldigend. Helaas ging de pup aan me voorbij. Was het dan toch niet de bedoeling voor mij?
Twee weken geleden kreeg ik een telefoontje van de fokker. Er was een ander nestje. Dit keer van exact dezelfde ouders als de hond die zijn snuit op mijn schoot legde. En ook al waren er meer dan 400 belangstellenden: een reutje is voor mij! Dus ik maak mij op voor de komst van een nieuw kameraadje. De naam van het nestje is: de Muppets. Vast goed voor wat leven in de brouwerij, toch? Ik ben er klaar voor!
“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’.
Je kunt het boek ‘Kanker. Cadeau van het leven’ hier bestellen of bij je lokale boekhandel.
